|
وبلاگ هواداران عدالت وتوسعه شهرستان دورود | |||||||||||||
|
دورود نیوز
v امروز : 9 بازدید v دیروز : 3 بازدید v کل بازدیدها : 38736 بازدید
|
چگونه دولت‌ها نتیجه یک انتخابات را به نفع خود تمام می‌کنند و آب از آب تکان نمی‌خورد.ماهنامه فارین پالسی در آخرین شماره خود نگاهی دارد به روش‌های تقلب در انتخابات و چگونگی مبارزه با این روند. چگونه دولت‌ها نتیجه یک انتخابات را به نفع خود تمام می‌کنند و آب از آب تکان نمی‌خورد.ماهنامه فارین پالسی در آخرین شماره خود نگاهی دارد به روش‌های تقلب در انتخابات و چگونگی مبارزه با این روند.
حالا دیگر از «ابوجا» ی نیجریه گرفته با «اسلام‌آباد» پاکستان، رژیم‌های استبدادی در دستکاری «رای‌گیری‌های آزاد و عادلانه» استاد شده‌اند. آیا دولت‌ها از یک روش خاص برای تقل بهره می‌گیرند؟ آیا مردم می‌توانند جلوی این روند ایستادگی کنند؟ مشکل اول: ابهام در قانون دولت چگونه سوء استفاده می‌کند؟ وقتی نه بر قوه مجریه نظارت سفت و سختی اعمال می‌شود و نه چارچوبی قانونی برای حل درگیری‌های انتخاباتی وجود دارد، دولت می‌تواند به راحتی نتیجه انتخابات را به نفع خود تغییر دهد. وقتی قوانین مبهم هستند، کمیسیون‌های انتخاباتی مستقل به حساب می‌آید. یک مثال: قانون اساسی کنیا قدرت بی‌سابقه‌ای به قوه مجریه بخشیده و این به موای کیباکی رئیس جمهوری این کشور اجازه داده قدرت نفوذ خود در سراسر کشور ـ از جمله قبایل پرشمار کنیا – گسترش دهد. ساموئل کیووئیتو، رئیس کمیسیون انتخاباتی این کشور اعتراف کرده از سوی دفتر رئیس جمهوری برای اعلام نتایج پیش از بررسی صحت آن تحت فشار بوده است. چگونه می‌شود جلوی این روند را گرفت؟ تشکیل یک سیستم قضائی مستقل که توانایی فیصله دادن به درگیری‌های انتخاباتی را دارد. به علاوه بهتر است که رای‌گیری را یک کمیسیون انتخاباتی مستقل سازمان بدهد، نه وزارت کشور. مشکل دوم: نبود رسانه‌های مستقل دولت چگونه سوء استفاده می‌کند؟ در کشورهایی که رسانه‌های مستقل وجود ندارند یا تعداد آنها اندک است، رهبران به کمک رسانه‌های دولتی تبلیغات دروغین منتشر می‌کنند و مخالفان را بی‌اعتبار می‌سازند. سرکوب رسانه‌های مستقل در آستانه انتخابات یکی دیگر از حربه‌هیا دولت برای تاثیر بر نتایج است. یک مثال: در ماه‌های منتهی به انتخابات ریاست جمهوری اخیر گرجستان، دولت میخائیل ساکاشویلی شبکه تلویزیون نزدیک به مخالفان ـ ایمدی ـ را توقیف کرد که یکی از رقبای رئیس جمهوری تاسیس کرده بود و توسط گروه رسانه‌ای رابرت مورداک سرپرستی می‌شد. رسانه‌های دولتی هم در پخش تصاویر تبلیغاتی از رئیس جمهوری امساک نمی‌کدند و او بالاخره موفق شد با زیرکی در انتخاباتی که از سوی ناظران بین‌المللی عادلانه فرض می‌شد پیروز شود. چگونه می‌شود جلوی این روند را گرفت؟ گسترش منابع اینترنتی پخش اخبار و سیستم پیام کوتاه در تلفن‌های همراه تلاش‌های دولت برای کنترل اطلاعات را با مشکل روبرو کرده است وبلاگرهای اوکراینی از این واقعیت در جریان «انقلاب نارنجی» بهره‌های فراوانی بردند، با این حال وبلاگ‌نویسان مصری مثل آنها خوش‌شانس نبودند. منتقدانن اینترنتی حسنی مبارک رئیس جمهوری مصر در سال گذشته با سختگیری‌های دولت مواجه شدند و حتی به زندان رفتند. مشکل سوم: کمبود ناظران انتخاباتی دولت چگونه سوء استفاده می‌کند؟ زمانی که رقابت به شدت نزدیک است، یک تکنیک متداول، شناسایی آن دسته از شعبه‌های رای‌گیری است که می‌توانند نتیجه انتخابات را تغییر دهند. دولت در این شعب و در آخرین لحظه وفاداران به حکومت را جایگزین مقامات آموزش دیده انتخاباتی می‌کند و آنها نتیجه را به نفع خودشان تغییر می‌دهند. اگر این روند سریعاً کشف نشود مخالفان بدون شک انتخابات را باخته‌اند. یک تکنیک رایج دیگر تهدید یا بی‌اعتبارسازی ناظران مستقل انتخاباتی است. به علاوه دولت‌ها به راحتی می‌توانند راه دسترسی ناظران داخلی و خارجی به شعب را مهم را سد کنند. یک مثال: در جریان انتخابات پارلمانی سال 2005 در مصر، قضاوت در شعب بخصوصی تصمیم گرتفند که به ناظران اجازه نظارت ندهند. و نتیجه چه شد؟ بر شماری از شعب نظارت شد و بر تعدادی دیگر نظارت صورت نگرفت. به علاوه در یک شهر نیروهای پلیس به ناظران حمله بردند و هشت نفر را دستگیر کردند. جالب است که آن دسته از ناظرانی که در آن سال به شعب اخذ رای دسترسی داشتند از نقض گسترده قانون در روند رای‌گیری خبر دادند. چگونه می‌شود جلوی این روند را گرفت؟ دولت‌ها در مقابله با ناظران بین‌المللی راه دشوارتری را پیش‌رو دارند. با این حال همیشه نمی‌توان تعداد کافی از ناظران خارجی را روانه شعب اخذ رای کرد و حتی آنها هم در نظارت دقیق بر انتخابات با مشکلات فراوانی مواجه می‌شوند. مشکل چهارم: ابهام در نحوه شمارش دولت چگونه سوء استفاده می‌کند؟ تقلب در شمارش آرا آن هم در حضور ناظران بین‌المللی یا گروه‌های نماینده جامعه مدنی آنجنان آسان نیست، اما متاسفانه این مقامات دولتی هستند کهآرای کلی را جمع می‌زنند و در مناطقی بدون حضور ناظران نتیجه را تنظیم می‌کنند. در همین هنگام امکان تقلب افزایش می‌یابد. یک تکنیک دیگر در یان نوع تقلب شمردن آرا از شعبی «نامرئی» است، اگر چه این روش کمی خطرناک به شمار می‌رود. افکار عمومی وقتی می‌بیند نتیجه انتخابات با آنچه پیش‌بینی می‌کرده تفاوت بسیاری دراد نسبت به احتمال تقلب حساس می‌شود. یک مثال: یک ناظر اروپایی که در انتخابات سال 2000 آذربایجان حضور داشته می‌گوید: هنگام شمارش آرا، ناگهان چراغ‌های اتاق خاموش شد و ما در نور چراغ قوه یکی از ناظران ناگهان تعداد فراوانی برگ رای را دیدیم که از آسمان سرازیر شده بود! چگونه می‌شود جلوی این روند را گرفت؟ در جریان انتخابات ماه نوامبر کوزوو فعالان انتخاباتی با فرستادن پیام‌های کوتاه به کمک تلفن‌های همراه نتیجه غیر رسمی شمارش در هر شعبه را به کامپیوتر مرکزی ارسال کردند و توانستند جلوی هر گونه دخالت دولت در انتخابات را بگیرند. جالب اینجاست که نتیجه نهایی انتخابات تنها نیم درصد با نتیجه غیر رسمی اختلاف داشت. مشکل پنجم: ابهام در ابهام دولت چگونه سوء استفاده می‌کند؟ بیشتر در قاره آفریقاست که هرج و مرج و شلوغی به دزدان آرای مردم اجازه هر کاری را می‌دهد و نیجریه در این میان واقعاً رکورددار است. این حقه خیلی ساده است: دولت آنقدر هرج و مرج ایجاد می‌کند که هیچ کس واقعاً نمی‌داند برنده کیست! یک مثال: انتخابات عمومی سال 2007 نیجریه باید جایزه اول هرج و مرج را دریافت کند. برگه‌های رای‌گیری را دیر به شعب فرستادند و البته اطلاعات فراوانی در برگه‌ها اشتباه چاپ شده بود. مکان شعب رای‌گیری و مسئولان حوزه‌های فراوانی در آخرین ساعات تغییر کردند. به علاوه در مناطق گوناگونی شمار زیادی از شبه نظامیان به تهدید رای دهندگان پرداختند و گروه‌هایی از جوانان تبهکاران به شعب رای‌گیری حمله کردند و صندوق‌ها را با خود بردند! در این میان هیچ وقت معلوم نشد که دولت این روند را سازمان‌دهد کرده یا مخالفان دست به این کار زده‌اند. چگونه می‌شود جلوی این روند را گرفت؟ تنها راه مقابله با این روش، تشکیل کمیسیون انتخاباتی واقعاً مستقل است؛ آنها می‌توانند یک رای‌گیری آرام را سازمان دهند. مشکل ششم: وقتی دولت به سیم آخر می‌زند! دولت چگونه سوء استفاده می‌کند؟ تنها آماتورها سعی می‌کنند نتیجه انتخابات را در ساعات رای‌گیری و در شعب اخذ رای تغییر دهند. دولت‌ها عموماً تلاش می‌کنند که برای تغییر نظر رای دهندگان رویکری «زمخت» در پیش نگیرند، اما به هر حال گاهی اوقات برای حکومتگران راهی جز ارعاب مردم در پای صندوق‌های رای نمی‌ماند. یک مثال: دولت مصر عموماً از تاکتیک استقرار پلیس‌های ضد شورش در شعبی بهره می‌گیرد که احتمال حضور هواداران اخوان المسلمین در آنها وجود دارد. اما دولت به این هم رضایت نمی‌دهد و شمار فراوانی از کارمندانش را با اتوبوس روانه این شعب می‌کند تا به نفعش رای بدهند. در سال 2005 خیابان‌های شهر اسکندریه شاهد پیکاری خونین میان گردن کلفت‌های حامی دولت با هواداران اخوان المسلمین بود که فقط می‌خواستند رای خود را به صندوق‌ها بریزند. چگونه می‌شود جلوی این روند را گرفت؟ خوشبختانه دولت‌ها در سال‌های اخیر کمتر به این حربه متوسل می‌شوند. این به معنای مهربان‌تر شدن دولت نیست، مردم، رسانه‌ها و گروه‌های جامعه مدنی هشیارتر شده‌اند. در سال گذشته حتی در قاره آفریقا نیز رای‌گیری‌هایی برگزار شد که مورد قبول ناظران خارجی بود. مردم حالا در قاره سیاه هم مراقب هستند دولتی‌ها رای‌شان را ندزدند. این روند جای امیدوار دارد. نویسنده : داریوش قایدرحمتی
لیست کل یادداشت های این وبلاگ |
شناسنامه v پارسی بلاگv پست الکترونیک v RSS v
داریوش قایدرحمتی
این وبلاگ اماده برای نظرات وانتقادات شما می باشد
| |||||||||||
|
template designed by Rofouzeh | |||||||||||||